Friday, April 16, 2010

Soldaten dunntomalen un vundaage - Kurt Tucholsky is woll jümmers noch op de Hööchte vun de Tiet...

De franzöösche Stadt Verdun, dat is een vun düsse veelen grugeligen Plackens op uuse Eer. Bit in uuse Tiet is door to sehen un to föhlen, wat dat lütte Woort "Krieg" för'n gresig Bedüden hett.

In't Jahr 1924 is ook Kurt Tucholsky door noch maal wesen, bloots 'n paar Jahren nadem dat de eerste groote Weltkrieg to Ennen weer. As op'n Moond sehg dat ut, schreef Tucholsky dunntomalen, bloots dat door 'n beten Gras överweg wussen weer.

Ook de Zitadellen un Bunkers hett he sik bi sien Besöök ankeken, un dat Verbandszimmer in't Fort Vaux. Door harrn se an dat Fleesch un de Knaken vun de Soldaten rümfummelt un Arms un Beens aftrennt un ook annerwegens wat weg sneen, dat wüss he. An de Wänn backt noch dat Schreen vun de Minschen, de in düt lütte Lock steken un de door opletz oftins krepeert sünd, föhl Tucholsky.

As he door ruut klabaster, door sehg he wiet achtern an'n Horizont, wat na sien Meenen as Ursaak vun düssen Krieg fast stünn - de Erzlagers vun Briey. Doorför un för Macht un Staat geef dat all dat Dootmoken, sä Tucholsky - Arbeiters gegen Arbeiters, een Volk gegen dat annere, all den Moord un Doodslag.

Un door stünn denn ook dat Woort, dat veele Tucholsky noch vundaage nich nasehen wüllt un dat he jümmers in'n Mund nöhm, wenn he vun Krieg snacken dä - Moord.

För Tucholsky weern Soldaten nix anners as Möörders, Staatsmöörders.

Noch vundaage stellt sik mennigeen vun de Anföhrers un Generaals un Politikers bi düssen Satz an, as schall doormit worraftig een afmurkst warrn, ofschoonst door doch bloots vun't Afmurksen snackt ward.

Un denn staht wi door mit groote Oogen un fraagt uus, wat nu wedder verkehrt lopen is. Wi bruukt uus bloots antokieken, wat de Minschen över de Jahrhunnerten utklamüüsert hebbt an Kultuur un Technik, op dat se worraftig stolt wesen köönt. Un Soldaten schüllt wi door eenfach so mit toreken, as een vun düsse grootorrigen Besünnerheiten vun uuse Kultuur? fröög Tucholsky.

Kurt Tucholsky un Carl von Ossietzky sünd noch vör 1933 vun't Gericht free sproken worrn vun wegen dat ehr Snacken sowat as Schimp gegen de Soldaten weer. Man bit in uuse Tiet gifft dat Striet, of een seggen dröff, dat Soldaten Möörders sünd.

Mag wesen, dat is allens nich so eenfach as dat utsüht mit Krieg un Soldaten. Mag ook wesen, opletz ward de Minschen eenig, dat in een bestimmten Fall 'n Ünnerscheed is twüschen Moord un Doodslag mang Soldaten un Privatlüüd. Man tominnst mööt wi door mit Kraasch un Knööf över strieden, anners löppt de Kaar to licht woller rin in de sülbige oole Schiet.

He kunn verstahn, hett Karl Kraus maal seggt, dat een Minsch Baumwolle hergeben deit för sien Leben, man annersrüm?

Desterwegen meen ik, dat uus Fragen un Nadenken över Soldaten un Krieg nie nich to Ennen kamen dröff un dat uus doorbi Denkerslüüd as Tucholsky un Kraus jümmers woller maal 'n beten anpurren schüllt.

Detlef Kolze

0 Comments:

Post a Comment

<< Home