Die Bremerhavener Bühne Waterkant im Stadttheater mit einem etwas altbackenen Theaterstück...

De Welt will ehr Vergnögen hebben, dat kriegt wi Dag för Dag to weten. Un mennigmaal mag woll ook nüms so geern nipp un nau henkieken, wat uus door eegenlich so dull to'n Lachen bringt. Jüst so güng mi dat mit dat neeje Theaterstück vun de Waterkant. "De Schelm vun Möölbrook" mookt förwiss veel Vergnögen, man dat Stück sülbens mit siene ooldbackschen Ansichten bröch mi doch so'n beten in't Sinneeren.

Dat gifft veele plattdüütsche Theaterstücken, door kann 'n sik meist över argern, wiel se över den Minschenverstand bloots hohnepiepeln doot. Nix passt tosamen, de Figuren sünd nich glöövhaftig, un de Moraal un dat Snacken över Mann un Fru weer all vör hunnert Jahren nich mehr op de Hööchte vun de Tiet. Un sowat sett de Waterkant uus vör - de vörsichtige Kuss vun junge Lüüd gellt all as Verlööfnis, un dat vergnöögte Verwamsen vun'n utwussen Minschen mutt sien, denn he is scharp op de Fruuns in de Naverschapp, un sowat passt nu maal nich mit de Moraal tosamen.

För so'n Kraam to'n Koppschüddeln gifft dat bloots een Utweg - wi kiekt bloots noch op de enkelten Situatschoonen un töövt, dat wi wat to lachen kriegt. Un so köönt wi uus över de enkelten Schauspeelers freuen, to'n Bispill den besten Stamerer, den ik all langen op 'n Bühn sehen un höört heff - Ralf Wrede as de dösige Dörpschoster. Un so speelt se all op de Bühn mit ehr Vördeelen - Juppy Hinze as de verleevte Möller, Jutta Pohl as sien kantig-klooke Süster, Aileen Link as den Möller sien snuddelige Dochter, Meike Pobieglo as de quicke Deenstdeern, Sören Geils as de unglückliche Tippelbroder un Rainer Oetjen as sien plietschen Macker. Noch mit doorbi is Günter Petershagen as 'n swadroneeren Vehkoopmann un Dieter Beier as de handfaste Schandarm ut oole, oole Tieden.

All tosamen harr Speelstüürmann Wolfgang Rostock so tosamen bröcht, dat bloots denn un wenn maal wat hakelt, wenn dat "lustig Spill" vun Erhard Asmus toveel Ümstänn mookt. Holpen hebbt em doorbi Georg Suhr (Bühnenbild) un Melanie Braun (Kleddaasch). För de Tokieker bi de Premiere harr dat Waterkant-Team dat allens as 'n groot Vergnögen tosamen röhrt - se kunnen mit dat Klatschen meist nich to Ennen kamen.

Vergeten hebbt se doorbi, dat door op de Bühn 'n Welt vörstellt ward, de veel Dummerhaftigkeit un afdreihte Moraal un ook Lögenhaftigkeit in sik hett, dat de Minschenverstand jümmers mit'n Kopp schüddeln mutt - wenn he denn henkieken wull. Man in de plattdüütsche Welt is dat nu maal so, as dat is - se will ehr Vergnögen hebben, un dat kriggt se denn ja ook - maal so un maal so.