De Oole süht 'n Engelsgesicht un föhlt 'n Engelslief...

Wat för'n Namiddag op de Terrass! De Oole harr sik door op sien pulstert Plastikdings utstreckt un blänker na de Sünn rop. Twüschen de Sünnstrahlen mengeleeren sik jümmers woller 'n paar helle Wulken un leeten dat Licht in siene Oogen liesen fluckern. Dat Blaage vun'n Himmel un de witten Wulken füngen an to flurren un to fladdern, un as doortwüschen ook noch 'n lütt Engelsgesicht opdüker, door wunner sik de Oole all langen nich mehr.

De Deern seet door baben twüschen de Wulken, as harr se sik in dat Gefladder vertüdelt, dach he. Man se lach opkratzt na em röver, dat kunn he goot sehen. Bloots ehr Hemd hakel achter so'n Wulkentacken un weer 'n Stück opreten, dat de eene Bost neeschierig na buten lüüster. De Oole grien över dat schööne Bild, un he freu sik, dat de Deern door keen Gewees nich vun mook, dat se half nakelt an'n Heben hüng.

Wat dat all gifft op de Welt, dach de Oole. He streck siene Been op dat Pulster ut un lang mit de Hand na baben, as wull he de Wulkenstücken weg wischen, de em bi siene gooden Utsichten in'n Weg weern. Lang wussen em de Arms na baben, un he föhl nich bloots de köhlige Luft mang de Wulken, man ook sowat as warme un weeke Huut.

He taper mit de Finger door an langs - 'n Been weer dat, glatt un drall . He glier nu mit beide Hannen wieter an düssen Lief langs, strakel över den Achtersten, den Rüüch hooch un över de Schullern. Meist 'n beten wehmödig keek de Oole na de Engelsdeern hooch. De lach em an mit ehr lüchten Oogen, un he kunn graad noch föhlen, as se em suutje mit'n Finger över de Steern streek un em 'n Stupps op de Nääs geef.

Wat för'n schöönen Namiddag op de Terrass, dach de Oole noch maal. Wat 'n as oolen Keerl noch allens beleben kunn...

De Keerl ward mi doch noch wunnerlich, dach in düssen Momang den Oolen sien Fru. Mit'n liesen Koppschüddeln keek se den schrumpeligen Lief an, de sik door op dat Plastikdings aalen dä un na de Sünn jieper. Wat he door woll mit siene Hannen to kriegen harr, wunnerwark de Fru. Hangel door eerst wiet na baben un strakel denn sachten an jichenswat rüm. Vigeliensch, dach se, so hett he sik in fröhere Tieden opföhrt, wenn he mi eien un leef hebben dä.

Eendoon, wat em door nu woller döör sien Bregen fladdern deit, dach den Oolen sien Fru. Tominnst mookt he vundaage 'n vergnöögten Indruck, un dat kunn 'n ja vun den oolen Gnaddermoors förwiss nich jeedeen Dag seggen.

Detlef Kolze